خیــزیــد و بـبـیـنـیـد تجــلای خــدا را            در بـیـت ولا مـشـعــل انــوار هــدا را

آن عـبـد خـدا وجـهـۀ مـعـبـود نـمـا را            رخـسار عــلی ابن جـواد ابن رضا را

در نـیــمــه ذیـحـجـه نـدا داد مــنــادی

تبریک که آمد به جهان حضرت هادی

پـیـچـیـده در امـواج فـضا بـوی محمد            گـویند خـلایـق سخـن از خـوی محـمد

بیـنـید عـیـان طلعـت دلـجـوی مـحـمـد            در آیـنـۀ روی عــلـی روی مــحــمــد

الحـق که جـواد ابن رضـا را پسر آمد

بـر ابـن رضا، ابن رضـای دگـر آمـد

دل خـانه و چـشـم هـمه فــرش قـدم او            لبـریـز شده ظـرف وجـود از کـرم او

آورده حـرم سـجـده به خـاک حـرم او            صد حـاتـم طـایـی است گـدای درم او

از پـارۀ دل در قـدمش گـل بـفـشـانـیـد

عـیـدی ز رضا و ز جـوادش بـستـانید

ای طلعت زیـبای تو خـورشید هـدایت            ای گـوهــر رخـشـنـدۀ نُه بحـر ولایت

ذات ازلـی را  ز ازل دسـت عـنـایـت            فضل و کرم و جود تو را نیست نهایت

بـودنـد امــامـان هـمـه هـادی ره نــور

بین همه نام تو به هادی شده مشهــور

هنگـام سخـن بـوسـۀ عیـسی به لب تو            با یاد خدا سال و مه و روز و شب تو

دل‌هــای محــبــان خــدا در طـلـب تـو            نـام تـو عــلـی آمـد و هـادی لـقـب تـو

چـارم عـلـی از آل رسـول دو سـرایی

قــرآن روی دست جـواد ابن رضـایی

ای روح دعـا از نـفـس گـرم تو زنـده            بر اشک دعـای تو اجـابت زده خـنـده

تو عبد خـداوندی و خلقـی به تـو بـنده            صورت به روی پات نهـد شیـر درنده

جنت گل رویـیده‌ای از فـیض نگـاهت

رضوان چو یکی سائل بنشسته به راهت

مـا نــور ولایت ز کـلام تـو گـرفـتـیـم            مـا وحـی خـدا را ز پـیـام تو گـرفـتـیم

ما کـوثـر تـوحـیـد ز جـام تو گـرفـتـیم            ما خط خود از مشی و مرام تو گرفتیم

تا صبح جزا رو به روی خاک تو داریم

ما جـامعـه را از نفـس پـاک تـو داریم

تو گوهر نُه بحری و دریای دو گوهر            سرتا به قـدم حـیـدر و زهـرا و پیـمبر

بـوسـیـده جـوادت چو کـتـاب الله اکـبر            هم یوسف زهرایی و هم بضعۀ حیـدر

هم طاهری و هم نسب از طاهره داری

هم در دل هر دلشده یک سامره داری

عیـسی دمی و فـیض دمت باد مبارک            در دیـدۀ هــسـتـی قـدمـت بـاد مـبارک

هر لحظه به خلقت کـرمت باد مبارک            تـجـدیــد بــنـای حـرمـت بـاد مـبـارک

کردم چو به دیـدار رواق حرمت سیر

دیدم که در این خانه عدو شد سبب خیر

زیـبد که به پای تو سر خـویش ببازیم            بر صحن تو و قبر و رواق تو بـنازیم

در نار حسد خـصم حـسودت بگـدازیم            این کعبۀ دل را همه چون کعبه بسازیم

تا کور شود دشمن و تا دوست شود شاد

گــردیــد دوبـاره حــرم پـاک تـو آبـاد

ای سـامـره‌ات کـرب و بـلای دگـر ما            بـر خـاک درت تا ابـدالـدهــر سـر مـا

وصف تو دعای شب و ذکر سحـر ما            مـهـر تـو بـه بـازار قـیـامـت ثـمـر مـا

عالـم به ولای تو نـنـازد به چه نـازد؟

«میثم» به ثـنای تو ننازد به چه نازد؟